Φιξ, η επιστροφή (έκδοση 2013)

 

Κι εκεί που οδηγούσα αμέριμνος, κατηφορίζοντας την Συγγρού, παραλίγο να μου φύγει το τιμόνι από τα χέρια. Στα αριστερά, αντικρύζω για πρώτη φορά στη ζώη μου την όψη του Φιξ που βλέπει στην λεωφόρο ή καλύτερα ό,τι απέμεινε από την μακρόστενη φιγούρα του παλιού εργοστασίου. Χωρίς σπασμένα τζάμια, χωρίς διαφημιστικά πανώ, χωρίς σκισμένες ή περιποιημένες λινάτσες, χωρίς σκαλωσιές.

Μου έκανε τεράστια εντύπωση που οι υπόλοιποι οδηγοί αντιμετώπιζαν το γεγονός με παραδειγματική ψυχραιμία. Ήθελα να βγω και να τους φωνάξω: «Ε, το Φιξ! Περιμέναμε χρόνια, δεκαετίες για να το δούμε σουλουπωμένο και -με τον τρόπο του- όμορφο. Και δεν του ρίχνετε ούτε μια ματιά;;;». Η αναστάτωσή μου μεγάλη και ο εκνευρισμός μου ακόμα μεγαλύτερος καθώς δεν είχα μαζί μου την φωτογραφική μηχανή. Θα έπρεπε να καταγράψω την ιστορική αυτή μέρα με την μπακατέλα κάμερα ενός ξεπερασμένου κινητού. Αλλά δεν είχα επιλογή. Ήμουν τόσο συγκινημένος που έβλεπα το Φιξ όπως δεν το είχα δει ποτέ. Καθαρό και ήσυχο. Στις αρχές της εφηβείας έπαιρνα το 10 το τρόλει και με κατέβαζε ακριβώς απέναντι για να πάω στο φροντιστήριο των αγγλικών. Αν μου έλεγαν το 1983 ότι θα έπρεπε να περιμένω 30 ολόκληρα χρόνια για να το δω όπως το είδα σήμερα θα τους κοιτούσα στα μάτια και θα τους έλεγα: «Μα τι λέτε, τρελλαθήκατε;».

ΥΓ. Το ξέρω ότι το Φιξ που αντίκρυσα σήμερα δεν έχει μεγάλη σχέση με το πραγματικό, αλώβητο Φιξ του αρχιτέκτονα Τάκη Ζενέτου. Ίσως, ορισμένοι, διαφωνείτε με την αρχιτεκτονική μελέτη της νέας εποχής του κτιρίου (θα στεγάσει το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης). Τα ξέρω όλα αυτά. Αλλά τα αφήνω στην άκρη σήμερα. Η χαρά μου είναι τόσο μεγάλη που τα ξεπερνάει και με κάνει να τα ξεχνάω. Τουλάχιστον σήμερα, Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου του 2013.